kort bericht

Alles is goed met ons, veel Seaworld en Disneyplezier. Zodra we
volwaardige internetconnectie hebben lees je hier alles over de
laatste avonturen, dus nog even geduld. Tof dat ook met jullie alles
OK is en bedankt voor de plezante reacties.

Zaterdag 26 mei – “Cocoa, Space and beyond”

Vanmorgen een rit van Vero Beach naar Cocoa Beach, een eiland aan de Atlantische oceaan en waar ook het beroemde “Cape Canaveral” is gevestigd. Daar waar de Space Shuttles worden gelanceerd.

In het jaar 2000 waren we getuigen van de lancering van de Space Shuttle STS-101. Dit staat in ons geheugen gegrift als een memorabel moment, de schok die je dan door je lichaam voelt is niet te beschrijven, ook al stonden we er mijlen ver van af. Het was 6:20u ’s morgens en op de autostrades stonden al de wagens stil en iedereen was gefixeerd op één punt. Op de radio kon je afstemmen op het controlecentrum “Houston” om de aftelling te volgen. Jammer genoeg zijn de eerstvolgende lanceringen dit jaar pas in juni voorzien en zijn we het domein niet gaan bezoeken, alhoewel het echt de moeite is en het toch wel kribbelde.

We hebben ook langs de Cruiseterminals gereden van de verschillende maatschappijen, waaronder natuurlijk de “Disney Cruise Lines”, hier zijn we al vast eens een kijkje gaan nemen waar in 2008 ons volgend avontuur zal beginnen. De “Disney Cruise” is een echte aanrader en staat dan ook in onze top 3 van voorbije reizen, samen met “Alaska” en de “Icefield Parkway” in Canada.

In Cocoa Beach is er een winkel met de naam “Ron Jon Surf Shop”, deze is “Open 24 hours a day, just like the beach” en het is er een drukte van je welste. Allemaal mensen die zoeken naar een Surfplank, bikini’s, zwemshorts,… je kan het zo gek niet bedenken… als voor het strand.

Ondertussen begon onze maag te knorren en zijn we natuurlijk gaan Picknicken op het strand, met een duik in de oceaan als gevolg. Nog even verder rondrijden op het eiland en dan terug richting Vero Beach, dit op de tonen van de nieuwe verzamel CD van “The Beach Boys”.

Om deze geslaagde dag lekker af te sluiten zijn we gaan eten in “Applebees”, een Steak-restaurantje waar je de echte Amerikaanse Steak kan eten en dat hebben dan ook gedaan.

Vanaf morgen is de kans groot dat we geen verslagen meer kunnen sturen, omdat het motel dat we hebben gereserveerd geen internet verbinding heeft. Dit weerhoudt jullie absoluut niet van reageren op onze verslagen. Morgen zijn we op weg naar Orlando, waar we nog 4 dagen in het “Disney’s Pop Century Resort” zullen verblijven. Jullie weten dat we echte Disney-fans zijn en dat we het niet kunnen laten om regelmatig een bezoekje te brengen. We gaan nu geen Disneyparken bezoeken, maar wel “SeaWorld” en het Waterpark “Typhoon Lagoon”.

Vrijdag 25 mei – “Worthy Pirates”

Zoals beloofd hebben we vanmorgen gaan rondkuieren in “Worth Avenue”, daar waar de prijzen hoog zijn, heel hoog. De winkels van Gucci, Hermes, Dior, Chanel, Tiffany’s, Vuitton, Cartier en nog vele andere hebben daar allemaal hun plaats. Voor ons was het “window”-shoppen en rondkijken in de mooie binnenpleintjes die deze straat bezit.

Bij onze aankomst in Vero Beach hebben we ons gewaagd aan een duik in de oceaan, terwijl de grote rollende golven het strand opdonderen. Het water was gewoonweg warm, maar er stond een sterke stroming.

Deze avond hebben we echt kunnen meemaken wat het betekend, “Going to the Mall”. Al de jeugd komt er samen om met elkaar af te spreken en samen te winkelen, iets te eten of naar de bioscoop te gaan, net zoals wij deze avond hebben gedaan. Vanavond was hier de première van “Pirates of the Caribbean 3 – At World’s End”. Dit laatste deel uit de piraten-trilogie was een staaltje van film maken. Het was een vrij ingewikkelde film omdat, ook voor ons, de taal met de accenten niet altijd even verstaanbaar was. We zullen hem nogmaals moeten gaan bekijken om alles te kunnen begrijpen, want het ging zeer snel en was overweldigend.

Dit weekend wordt dan ook één van de drukste weekenden van het jaar, want het is hier “Memorial Day weekend”. Al de motels en hotels zijn zo goed als volgeboekt, maar gelukkig was er nog een plaatsje voor ons.

Morgen gaan we naar Cocoa Beach, waar ook Cape Canaveral is, maar dit hebben we al tweemaal bezocht, dus zullen we andere zaken gaan bekijken.

We zijn al op 2/3 van onze reis, alles gaat snel, veel te snel. We zouden hier nog weken kunnen rondreizen, want het land is groot... heel groot. Dus we zullen nog eens moeten terugkomen. Dit jaar was onze reis niet zoals de andere reizen, veel rustiger en veel strand, niet echt van onze gewoonte, maar dit mag ook wel eens. Florida is absoluut Amerika niet, maar een Staat op zich, met hun eigen gewoonten en regels.

Donderdag 24 mei – “From West to East”

Vandaag hebben we Florida doorkruist van het Westen naar het Oosten, van de rustige zee naar de stormachtige oceaan. Onderweg was er weinig te zien, daarom waren we zeer vlug aan de kust, maar eerst een stop in “Hollywood”. Neen, niet “het” Hollywood van de film, maar een stadje dat dezelfde naam draagt met een “Hard Rock Café & Casino”. Daarom was het stadje zo belangrijk voor ons. Even een wandeling door het Resort, jammer genoeg geen berenpins, maar wel enkele andere, Ja Walter, ook voor jou… en dan terug in de wagen richting Ft.Lauderdale.

Daar aangekomen zagen we dadelijk het verschil tussen de Golf van Mexico en de Atlantische Oceaan. De woeste golven beukte het strand op en de surfers waren er met veel aanwezig. Zelfs surfers met een soort van vlieger die hen voorttrekt, “parasurfing” genoemd. We konden het weer niet laten en we waren alweer het water in.
De wind was zo hevig dat we bij de picknick alles in het oog moesten houden of er vloog vanalles tussen onze boterhammen of ze vlogen gewoon weg.

Tijdens onze rit langs de kust hebben we enkele halte gemaakt, maar toen gebeurde er iets dat we allang niet meer hadden gezien. Het begon te regen… ja het was echt, want we hebben ze geteld… alle tien druppels.

In Palm Beach rees een gigantisch hotel op en dat wilde we wel bezoeken. Het droeg de naam “The Breakers”. Het stond er al van 1896 en is geduurde de jaren twee maal afgebrand. Het gebouw zoals het nu is staat er van 1926. De architect van dit hotel was Henry Flagler, bekend van vele Amerikaanse bouwwerken en een compaan van Rockefeller.
De prijzen voor de kamers zijn zeker niet bestemd voor onze portemonnee, maar niets of niemand kon ons weerhouden om er eens rond te kijken in dit staaltje van architectuur. Het restaurant heeft een enorm prachtig zicht over de oceaan en de bloemenperken zijn er onderhouden door echte vakmensen.

Het was ondertussen al laat geworden en we hadden nog geen Motel, dus we moesten wel vertrekken.

Morgen gaan we rondkuieren in Worth Avenue “The Rodeo drive of the South” in Palm Beach, daar waar de rijke en beroemde mensen gaan shoppen en wees gerust, wij gaan er slechts rondkijken.

Woensdag 23 mei – “The Sanibel stoop”

Vandaag was het vroeg op (6:00u), want we zijn gaan schelpen zoeken op het eiland “Sanibel”. Jammer genoeg was het vanmorgen hoog water, zodat de vondst niet groot was. Toch duurde het niet lang vooraleer we in het water lagen, want het was warm. Jullie zullen denken, om 6:00 ’s morgens schelpen zoeken, die zijn zot zeker. Ja, maar we waren zeker niet alleen, het eiland is bekend voor deze parels van de zee. Ze hebben zelfs de mensen die voorovergebogen wandelen om schelpen te zoeken een naam gegeven, namelijk “The Sanibel Stoop”.

Na onze eerste halte aan het uiterste punt van het eiland, zijn we een ander strand gaan opzoeken. Hier was het water iets te woelig, zodat ook hier de vondst niet zo groot was. Dan maar naar het volgende punt “Captiva”, het andere eilandje naast Sanibel. Hier leek het net paradijs, de rustige zee, het heldere water en de vele schelpen. In het begin waren we hier zo goed als alleen, maar tegen de middag stond de parking vol. Plots werd onze aandacht getrokken naar een donkere plek in het water dat zich langzaam voortbewoog. De mensen op het strand begonnen te discussiëren wat het juist kon zijn, een haai, een zwerm vissen, een rog,… maar plots stak het zijn snuit boven water en het was niets minder dan een “Manatee”. Het dier dook terug onder en verdween even stil dan het was gekomen.

De warmte begon zijn tol te eisen, zodat we in de namiddag naar een “Outlet” zijn gaan wandelen. Een “outlet” is te vergelijken met Maasmechelen Village, maar hier zijn ze van een iets groter formaat.

Daarna hebben we een bezoek gebracht aan een winkel “Bass Shop Pro” waar ze bijna alles hebben voor sport- , jacht- vissen- en buitenleven. Deze winkel is gigantisch groot (130,000 Sq Ft) en verkoopt zelfs boten, die daar uitgestald staan. Je moet het echt zien om het te geloven.
Terug in ons motel, hebben we nog een avondwandeling gemaakt langs het strand en deze avond zal het zeker niet laat worden, want het was een lange en zalige dag.

Morgen kruisen we Florida van de West-kust naar de Oost-kust.

Dit zijn enkele van de gevonden schelpen:

· Conch Shells
· Lightning Whelk Shells
· Olive Shells
· Coquinas Shells

Dinsdag 22 mei – “A Beachy day”

Ons hartje was toch nog op het strand van “Siesta Key” gebleven, daarom zijn we vanmorgen nog even teruggereden om nog wat te genieten van het zachte zand, de kalme zee en het weinige volk dat er rondliep. Toch nog even verder in de zee gewandeld om op zoek te gaan naar “Sand Dollars” en we hebben ze inderdaad nog gevonden.

Tegen de middag aan zijn we naar een Shopping Center gereden om iets te gaan eten. Daarna was het tijd om verder te trekken. Ons volgende bestemming voor vandaag “Lovers Key State Park” in Fort Myers, weer een strand uit de top 10 van Florida’s mooiste stranden.

In Fort Myers Beach hebben we een leuk Moteltje met de naam “Lighthouse Resort”gevonden, midden in het centrum. De zon brandde hevig, daarom zijn we snel naar “Lovers Key State Park” gereden om daar een duik in het water te maken.

Om de dag af te sluiten zijn we gaan wandelen langs het strand van “Fort Myers Beach” tot de zon achter de horizon was verdwenen.

Morgenvroeg zeer vroeg op, want we gaan schelpen zoeken op het strand van “Sanibel Island”. Dit strand is wereldbefaamd om zijn soorten schelpen, hopelijk hebben we geluk.

Maandag 21 mei 2007 – “Sponge Bob and the Sand Dollar”

Vandaag hebben in ons in Griekenland gewaand, want we zijn naar het stadje Tarpon Springs gereden. Deze plaats is gekend als “Sponge Capital of the World”. In 1905 zijn Griekse imigranten begonnen met het opduiken van sponzen, wat het begin betekende van een bloeiende industrie en een toeristische trekpleister. Begin jaren 40 zijn de sponsbedden vernietigd door een bacterie “Red Tide” en het heeft tot 1980 geduurd vooraleer er terug nieuwe sponsbedden waren.

Hier hebben we ook een “sea”-fari gedaan. Een safari op zee. De rondvaart begon in de baai van Tarpon Springs zelf, waar we langs verschillende soorten eilandjes kwamen. Deze zijn gevormd door bomen en struiken die in het water groeien, “mangroves” genoemd. Vervolgens zijn we naar open zee gevaren, waar we konden genieten van een natuurlijke gevormd eiland. Vandaag is het er, morgen of overmorgen misschien niet meer.Op onze terugweg naar de baai, werden we vergezeld door een 6-tal dolfijnen.

Na de boottocht was het tijd om onze innerlijke mens te verwennen. Gezien de Griekse omgeving, konden we dan niet weerstaan aan een Griekse lunch.
Na de lunch hebben we nog een bezoek gebracht aan de “St. Nicholas Greek Orthodox Cathedral”. Deze kathedraal is een replica van de “St. Sophia Cathedral” in Constantinopel.

Mogen onze kaarsjes geluk brengen aan allen die het kunnen gebruiken.

Rond 18:30u waren we in Sarasota. Daar zijn we naar het motel gereden, zijn we supersnel ingecheckt en zijn we direct naar 1 van de stranden van Siesta Key gereden. Siesta Key is een eiland voor de kust van Sarasota en de stranden van het eiland staan in de top 10 lijst van de mooiste stranden van Florida. En dat is zeker waar: wit zijdezacht zand, zacht golvend en zeer helder water. En het water is lekker warm.

Hier hebben we dan ook een schat uit de zee gevonden, nl. de sand dollar. De sand dollar is een schaaldier die de vorm heeft van een grote munt. Ze zijn niet zo gemakkelijk te vinden omdat ze zichzelf onder het zand verbergen. We hadden geluk, we hebben er 4 gevonden. Cool!

We zijn nog op het strand gebleven om te genieten van de prachtige zonsondergang.
Nog nagenietend van de mooie dag zijn we terug naar ons motel gereden.

Zondag 20 mei 2007 – “Manatees and Cigars”

Deze morgen vroeg uit de veren. We hebben een heel programma voor de boeg.Om 8:30u zaten we al in de auto richting “Homosassa Springs Wildlife Park”. In dit park worden gekwetste dieren verzorgd om daarna eventueel terug in de natuur uit te zetten. Je vindt hier dan ook alleen maar dieren uit deze streek, zoals flamingo’s, zwarte beren, vossen, Amerikaanse adelaars, uilen en natuurlijk niet te vergeten de manatees. In het parken zitten 6 manatees, die jammer genoeg niet meer in de natuur vrijgelaten kunnen worden omwille van de opgelopen verwondingen.

De manatees zijn zoogdieren en worden vergeleken met de olifant. Ze houden zich de ganse dag bezig met eten en rusten. Een manatee eet enkel planten en eet per dag 10% van zijn lichaamsgewicht. Een volwassen manatee kan gemakkelijk 1500 kg wegen. Ze kunnen tot 20 minuten onder water blijven en moeten wel boven komen om te ademen. Ze leven in rivieren, baaien, kanalen en kustgebieden. Zij kunnen dus leven in zowel zoet als zout water.

Een volwassen manatee heeft een gemiddelde lengte van 2 volwassen personen. In ideale omstandigheden kan een manatee tot 70 jaar oud worden. Maar spijtig genoeg zijn er geen ideale omstandigheden en worden vele manatees gewond door boten, waardoor deze diersoort ondertussen bedreigd is.

Na onze picknick zijn we richting Ybor City gereden. Dit is een kleine parel in de grote stad Tampa. Vroeger bloeide hier de sigarenindustrie (300.000 handgerolde sigaren per dag), die uit Latijns-Amerika is overgekomen. De industrie kwam in verval met de jaren. De wijk is ondertussen volledig gerenoveerd tot een historische site met leuke restaurantjes en winkeltjes. Nu nog worden er handgerolde sigaren gemaakt. Maar deze zijn, nu zeker, een luxe product geworden.

We zijn ook met de gerenoveerde tram “In-town Trolley” naar de Channel District in Tampa gereden. Wat we daar zagen, heeft ons even doen wegdromen want er vertrok juist een cruise schip. Stilaan begon de honger te komen en hebben we ons gewaagd aan een bezoek aan “Hooters”. Lekker eten en grote … drankjes.

Na het mooie uitzicht zijn we terug met de tram naar Ybor City gereden om nog een kleine avondwandeling te maken. Met de avondzon zijn we vertrokken richting motel.Morgen staat het stadje “Tarpon Springs” op het programma.

Zaterdag 19 mei – “We’ve been Shrek-ed !”

Vandaag een lange rit voor de boeg. De grote bocht langs de golf van Mexico. Enkele jaren geleden geteisterd door orkaan en op enkele plaatsen nog zichtbare schade. De kuststrook is ruw en de stranden zijn niet altijd bereikbaar, het geeft wel een speciaal landschap. De kleine dorpen die we doorkruisen geven soms een vervallen en verlaten indruk weer, gelukkig zijn er nog enkele grotere dorpen op onze weg die een iets moderner zijn. Ja, ook dit is Amerika, niet allemaal glitter en glammer, maar ook vervallen glorie en verlaten huizen waar de natuur heeft overgenomen.

Na een tijdje rijden we meer door een bosrijk gebied om zo uiteindelijk te arriveren in Crystal River. Omdat het al laat op de middag is zijn we ineens doorgereden naar “Homossassa Springs” waar we informatie hebben verzameld om morgen te gaan kijken naar een bijna uitgestorven dier, de “Manatees”. In deze streken worden de dieren verzorgd en beschermd tegen het uitsterven. Momenteel is het niet het seizoen om ze in het wild te gaan bekijken, daarom moeten we naar een “Wildlife Refuge” waar er enkele in gevangenschap leven voor verzorging.

Omdat we vandaag een lange rit in de wagen hadden, zijn we onze benen gaan strekken in het zwembad van het hotel. Tegen de avond aan zijn we in de plaatselijke bioscoop de Film “Shrek the third” gaan kijken. We hebben goed gelachen en de film was, net zoals de twee vorige, geslaagd.



Momenteel bevinden we ons in het stadje “Weeki Wachee”, best een grappige naam en een geslaagd hotel. Morgen naar de “Manatees” en “Ybor City”.

Vrijdag 18 mei – “The Oysters of Papa Joe’s”

Met spijt in het hart hebben we Destin achter ons gelaten, zodat we onze trip langs de Golf van Mexico konden verder zetten. Via de rustige kustwegen waar we tussen de 45 en 55 miles (70 - 85 kilometers per uur) mochten rijden was het een zaligheid. Op de muziek van "The Beach Boys” belandde we aan de stranden van “Panama City”, waar we gingen picknicken. De oceaan was er zo helder en rustig dat we niet konden weerstaan aan een frisse duik in het water. De zon was zo heet dat het een zaligheid was. Hier hebben we ook even tijd gemaakt om schelpen te zoeken, want ze waren hier wel heel mooi.

Uiteindelijk zijn we op de bestemming van vandaag gekomen, ‘Apalachicola’. Dit stadje is bekend om zijn victoriaanse huizen en sinds 1900 zijn oester- en schaaldierenindustrie. Twee jaar geleden zijn we hier ook geweest en hadden we graag oesters gaan eten. Jammer genoeg waren er geen, want ze hadden zichzelf vergiftigd door de orkaan “Wilma” die we toen juist hadden ontweken. Vandaag was dan de grote dag, we hebben vanavond oesters gegeten en ze waren ongelofelijk lekker. We hebben ons natuurlijk laten informeren door de lokale bevolking en zij raadde met z’n allen “Papa Joe’s” aan. Dit simpel restaurantje lag verscholen in de kleine jachthaven aan het einde van Main Street.

Het gezegde is hier “If you ain’t been to Papa Joe’s, you ain’t been to Apalachilcola!”.

Op ons menu stond eerst een 6-tal gebakken oesters met spek, garnaal en kaas, vervolgens een 6-tal oesters met krab, sherry en kaas. Hier hoorde natuurlijk een glaasje Amerikaanse wijn bij. Voor de mensen die al dadelijk denken dat we een fortuin kwijt zijn, niets is minder waar, ze zijn nog goedkoper dan frieten met een curryworst.

Om onze geslaagde dag af te ronden hebben we nog een wandeling door het stadje gedaan in de avondzon, om vervolgens richting motel te rijden.

Om te weten waar we juist zijn kan je steeds op het rechtermenu punt "Waar zijn we nu ?" klikken. Deze kaart proberen we ook dagelijks bij te houden.

Woensdag 17 mei – “White beaches and alligators”

Vooraleerst wil ik iedereen bedanken voor de toffe reacties die we dagelijks lezen op onze blog, hopelijk gaan jullie hiermee voort, dan proberen wij dagelijks ons verslag voort te zetten.

Vanmorgen was de zon weer van de partij, maar er waren toch enkele wolken te bespeuren die roet in het eten zouden kunnen gooien. Gelukkig was dit niet en konden we onze rit langs de stranden van de “Emerald Coast”voortzetten. Nadat we brug van Destin hadden overgestoken kwamen de echte parels in zicht, de witte stranden van de “Golf van Mexico”. Het heldere water gaf ons zin om een duik te nemen, dat hebben we dan ook gedaan. Tijdens de zwempartij kwamen we terecht in een school vissen die met z’n allen uit het water sprongen, een echt spektakel. Als dat nog niet genoeg was, zagen we plots enkele dolfijnen aan de horizon voorbij zwemmen. Onze dag kon niet meer stuk, nadat we deze wonderen der natuur gezien hadden.

Voor het avond eten stond er iets speciaals op het menu. Een bezoek aan “Fud Puckers Beachside Bar & Grill”, een tof restaurant met een gevarieerde menu en een niet alledaagse omgeving. Het volledige interieur staat volgeschreven met namen van de bezoekers, zowel de tafels, stoelen, muren als plafond staat vol. Heel het gebouw is van hout en lijkt op een groot vervallen strandhuis, onderaan is er een vijver met echte kleine alligators die je onder begeleiding kan voederen.
Ondertussen was het donker en tijd om terug naar ons hotel te gaan. Morgen vertrekken we uit Destin en zetten we onze weg voort langs de kust richting “Apalachicola”.

Woensdag 16 mei – “Sea, Sun & Sandcastles”

Destin - “The World’s Luckiest Fishing Village” is een stad op een smalle strook land in het noorden van Florida Panhandle tussen Pensacola en Panama City. Het is vooral gekend voor zijn witte stranden, groene-blauwe zee, prachtige zonsondergangen en zijn natuurlijke schoonheid.
Het eens zo rustige vissersdorp is er niet meer, maar is nu vakantiebestemming nummer 1 geworden van Amerika. Zoals we gisteren al vertelde, is Destin nog niet zo bekend bij de toeristen buiten Amerika.
Vanmorgen hebben we een frisse duik in het zwembad genomen en dat voor dag en dauw. Na het ontbijt zijn we naar de “Silver Sands” Factory Stores getrokken om te gaan shoppen. Het is te vergelijken met Maasmechelen Village, maar het aantal winkels is meer.
Tegen het middaguur hebben we enkele broodjes klaargemaakt, om deze te gaan opeten aan het witte strand. Na de Siesta hebben we een fikse wandeling gedaan in de branding van de zee - “Walking on the Beaches, looking at the Peaches”. De eerste rode kleuren zijn al te merken aan ons lichaam, dus op tijd insmeren is de boodschap. Tegen de avond aan zijn er wolken gekomen, maar de warmte was nog steeds aanwezig.
Twee jaar geleden hebben we in Orlando de wereldpremière meegemaakt van de Disney-film “Chicken Little” in DIGITAL 3D. Dit was zo fantastisch, dat we deze avond ook naar een tweede Disney 3D film – “Meet the Robinsons” zijn gaan kijken in de bioscoop. De 3D-technologie die oorspronkelijk door de Nasa is ontwikkeld om astronauten te trainen voor reparaties in de ruimte, kan er voor zorgen dat we binnen enkele jaren (men verwacht 2009) van realistische 3d-films kunnen genieten in de bioscoop. Voor het gebruik van het systeem moeten in de bioscoop speciale projectoren worden geïnstalleerd. Ook zijn er speciale brillen voor de bezoekers nodig. De techniek is wel zo ver gevorderd dat de gebruikers geen vermoeide ogen of hoofdpijn zullen krijgen, klachten die regelmatig werden geuit bij de meer traditionele brillen met rode en groene glazen.
Nog even een primeur voor de muziekliefhebbers, in de herfst van 2007 zal er een 3D-versie uitkomen van een concert van U2, de voorstukken waren in ieder geval indrukwekkend.

Oh ja, voor we het vergeten, ons eerste Hard Rock Café hebben we vandaag bezocht.

Dinsdag 15 mei 2007 – “Destin”ation

7:00 AM: Het was al zover, ogen wijd open en je afvragen waarom je niet meer kan slapen. Dit noemen ze in Engelse termen ‘Jetlag’. Dit kwam goed uit, want er stond een rit van 360 miles (ongeveer 580 kilometer) op het programma, om zo naar het verste punt van onze reis te gaan.
Onze dag verliep rustig en we maakten dan ook tijd om het Amerikaanse leven op de “Highways” te bekijken. Wat ons vooral opviel was de aanwezig van “State troopers” (Politiewagens) die de hardrijders langs de kant liet stoppen. Ze zouden bij ons in België het werk niet kunnen bijhouden, maar hier valt dat enorm mee. De maximale toegelaten snelheid van vandaag was 70 miles/uur (110 km/uur) en de meeste hielden zich daar ook aan. De cruise controle was dan ook een hulpmiddel dat vandaag zijn dienst heeft bewezen. Ook de aanwezigheid van gevangenen die worden ingeschakeld voor allerlei herstellingen langs de weg viel ons op, het leek “Prison Break” wel.
Tijdens de rit hebben we enkele uren door een mistig en naar brandruikend gebied gereden. Dit zou afkomstig zijn van de bosbranden die momenteel bezig zijn, maar hier zijn we er tamelijk ver van weg, dus geen paniek.
Onze eerste grote stop was het “Capitol of Florida”, de stad Tallahassee. Daar hebben we in een Mall iets gaan eten en nog even rondgewandeld, om vervolgens onze rit voort te zetten. Samen met de “Monsters of the Road” waar onze Belgische vrachtwagens in het niets verdwijnen en op het ritme van Country, R&B, Hip Hop en Classic Rock hebben we uiteindelijk onze bestemming bereikt.
Het stadje Destin is gelegen aan de Golf van Mexico en is eerder een vakantiegebied voor de Amerikanen en minder bekend voor de toeristen van buitenaf. Twee jaar geleden hebben we dit stadje leren kennen met een vorige trip en het was ons zo goed bevallen dat we nu zijn teruggekomen.
Na de nodige inkopen voor de picknick van morgen zijn we nog wat gaan kuieren langs de winkels en eettentjes van “Destin Commons”. Dit stadje zal onze verblijfplaats worden voor de komende drie dagen. Van hier zullen we vertrekken om de buurt te gaan verkennen. Tot morgen.

Maandag 14 mei 2007 – “The Sky is Blue”

3:00 PM : Luchthaven JFK-New York, onze langste vlucht is achter de rug en alles is goed verlopen. Nu nog een korte vlucht naar Orlando(2u 30min) en we zijn op bestemming. Het weer is hier zonnig en open hemel. Terwijl we aan het genieten zijn van ons eerste drankje op Amerikaanse bodem, wachten we op het vertreksignaal voor onze tweede vlucht. Oh ja, onze koffers zijn al mee tot in New York geraakt.
10:45 PM: We zijn juist gearriveerd in het Motel op ongeveer 65 miles van Orlando. De vlucht van New York naar Orlando is goed verlopen en de wagen is groot genoeg voor al de bagage. De vermoeidheid begint toe te slaan, want het is nu 04:45 's morgens (Belgische tijd).
Morgen staat er een grote rit op het programma, want dan zouden we graag in de Golf van Mexico vertoeven in het stadje Destin. Dus nu "tijd om te slapen".

Zondag 13 mei : "De koffers staan klaar"

Vroeg uit de veren om onze laatste zaken na te kijken. De koffers openleggen om deze zeer nauwkeurig in te laden, zodat elk plaatsje benut wordt. Zo is onze bagage gereduceerd tot 1 koffer, 1 sporttas, handbagage en m'n fototas. Dat valt dus heel goed mee. 's middags nog even wat rust en de papierenwinkel overlopen. Oei, de rust begint te komen en m'n keel begint te kriebelen, hopelijk wordt dit geen keelpijn en hoofdpijn, toch even in het oog houden. Maar geen gezeur, onze vakantie begint!
Het volgende bericht zal vanuit een motel in Florida zijn en dat is pas dinsdagmorgen (Belgische tijd).

"Wilde Forten en Grotten wandeling"

Gisteren heel de dag van grot naar fort en terug naar grot gewandeld. Samen met m'n collega's, hun wederhelften en joelende kroost een schitterende dag beleeft, met af en toe een gratis douche.
's Morgens een mooie wandeling gedaan om dan te eindigen als goedgelovige mensen op het terras van "Den Apostel".
's Middags stond de inname van Eben-Emael op het programma. Het fort is destijds in 15 minuten ingenomen, maar wij hebben er toch enkele uren over gedaan.

Nadat we onze strijd hadden gestaakt van de grote honger en vooral dorst zijn we maar als holbewoners gaan schuilen in de Mergel-grotten van Riemst. Daar werden we ontvangen door één van de overlevenden van destijds, wie ons kordaat te woord stond en een rondleiding gaf langs de ondergrondse "Kunstschatten van de wereld".

In het "Grotterieke" werden we voorzien van het echte "Grottenbier" en het Belgische gerecht "Koninginnehapje met frietjes". Voor de kinderen was er opgerolde hamburger wat sterk op een curryworst leek.

Na een actieve dag zijn we richting huiswaarts gereden waar we onze voorbereiding verder hebben gezet voor het vertrek van maandag.

Het werk zit er op, de afkick is begonnen

Het was vandaag nog een dag om u tegen te zeggen. Mails beantwoorden, Meeting bijwonen, rapporten schrijven, nog een pakket onderzoeken en de laatste ToDo's verwerken.

18:00u het was zover, rustig naar huis rijden, het kantoor achter ons laten en beginnen concentreren op de reis.

Het afkicken kan beginnen en het zal nog enkele dagen duren. Thuis stonden de koffers al open en al het materiaal lag klaar om ingepakt te worden.

Maandagochtend is de grote dag, maar eerst het weekend nog trotseren. Morgen gaan we naar Kanne voor de "Wilde Forten en Grotten wandeling", als dat maar goed komt.

Morgen meer hierover.